منچستر یونایتد

فوتبال هرازگاهی چهره غیرقابل پیش‌بینی‌اش را به شکلی تمام‌نما رو می‌کند و دیدار یکشنبه گذشته اولدترافورد هم نمونه‌ای تمام‌نما از این دست بود. شکست خانگی منچستر یونایتد از لیدزیونایتد دسته سومی در جام اتحادیه در بعد نتیجه خلاصه نشد و هنوز پیامدهایی برای 2 طرف میدان دارد، ازجمله برای قهرمان و ضدقهرمان آن بعدازظهر زمستانی.

به نوشته وطن امروز؛ جرمین بکفورد زننده تک گل لیدز که حالا هزار و یک خریدار لیگ برتری پیدا کرده و نمانیا ویدیچ صخره کروات دفاع من‌یو که حالا ابهتش در اولدترافورد در حال فرو ریختن است، البته ویدیچ هیچ نقشی در شکست من‌یو مقابل لیدز نداشت چون او حتی در تمرینات هم حضور نداشت. با آغاز ماه ژانویه وقتی شایعات نقل و انتقالات در جزیره شیوع پیدا می‌کند، بسیاری از افراد تحت تاثیر این شایعات که گاه بسیار جدی است واکنش‌های غریبی از خود نشان می‌دهند.

فرگوسن هم از این قاعده مستثنا نیست. او از گوشه و کنار اخباری پیرامون علاقه‌مندی بی و حد و حصر رئال مادرید به نمانیا ویدیچ را می‌شنود و به سیاق رفتارهای مشکوک این سال‌هایش در قبال چنین شایعاتی، بهترین مدافع تیمش را که پس از مصدومیت آماده بازگشت به میادین است از ترکیب اصلی یک بازی حیثیتی در یک چهارم نهایی جام اتحادیه حذف می‌کند، ظاهرا به این بهانه که مدیر برنامه ویدیچ با وجود انکار شفاهی در صدد است هر کاری کند تا موکلش سال 2010 را در سرزمین‌های آفتابی‌تر جنوبی، در اسپانیا، آغاز کند.

به هر حال غیبت ویدیچ کار خودش را کرد و یونایتد از عمق دفاع ضربه خورد و یک جام نسبتا آسان را از دست داد و البته طبق معمول در چنین مواقعی محبوبیت بی‌حد و حصر فرگی نزد سکونشینان اولدترافورد باعث می‌شود انگشت اتهام به سوی بازیکنان نشانه رود، حال یا به خاطر کم‌کاری یا به خاطر عدم وفاداری. مورد دوم اتهامی است که گریبان ویدیچ را گرفته است، حتی اگر او یکی از بزرگ‌ترین دست‌پرورده‌های یونایتد در دوران پس از بکام باشد.

ویدیچ هرگز یک فوتبالیست دیپلمات نبوده است و به همین دلیل یک سالی می‌‌شود که او هر جا که می‌نشیند مدعی می‌شود همین روزهاست که دست همسر حساسش را بگیرد و به ایستگاه راه‌آهن منچستر برود تا 2 بلیت به مقصد شهری کم‌باران‌تر را بخرند و بروند. وقتی این جمله سرانجام به صورت مستقیم به گوش فرگوسن رسید زمانی بود که ویدیچ به دلیل مصدومیت مدتی را دور از زمین تمرین سپری می‌کرد و سرانجام فرگوسن تصمیم خودش را گرفت.

او طبق معمول این سال‌ها با سر زبان افتادن شایعه سفر یکی از ستاره‌هایش بویژه به مقصد مادرید از آن طرف بام افتاد و در لفافه مخالفت با این انتقال کاری کرد که شاید مثل دفعات قبل معنایی جز با دست راندن ستاره و باپا پیش کشیدن مدیر برنامه او ندارد. بعید نیست فرگی همین روزها در گفت‌وگویی اعلام کند که اگر ویدیچ به حالت شرمساری با خالکوبی «قلب من منچستر» و یا «یک عمر با یونایتد» سر تمرین حاضر شود نیز به او اجازه تمرین نخواهد داد.

یعنی همان رفتاری که او در سال‌های اخیر در قبال بکام، نیستلروی، ورون، هاینتزه و کم و بیش کریس رونالدو در پیش گرفت. در حالی که به نظر می‌رسد نعل واروی استاد اسکاتلندی در واکنش به شایعه انتقال همه اینها از یونایتد، بیشتر نوعی سیاست دلال‌مآبانه باشد، بویژه که می‌دانیم پسر او خود یک دلال است و فرگوسن تنها سرمربی در فوتبال جزیره است که اختیار صددرصد نقل و انتقالات باشگاهش را از مدیران یونایتد دریافت کرده است.

لنگه کفشی که به سوی بکام پرتاب شد، متهم کردن نیستلروی به عدم وفاداری، زیر سوال بردن کیفیت فنی هاینتزه و ورون در آخرین ماه‌های حضورشان در اولدترافورد و راه انداختن جنگ تمام عیار لفظی علیه مدیر برنامه رونالدو و باشگاه خواهانش رئال مادرید حالا باید از زاویه‌ای تازه مورد بازبینی قرار بگیرند. نه اینکه فرگوسن به میل خود همه این ستاره‌ها را از دست داده باشد ولی سوال اینجاست که چرا من‌یو دست‌کم 4 بار از سوراخ رئال مادرید گزیده شده است.

در حالی که گنجاندن بندی در قرارداد بازیکنان منچستر یونایتد برای عدم انتقال به یک یا چند باشگاه خاص برای فرگوسن اصلا کار سختی نبوده است. به نظر می‌رسد فرگی از طریق روابط گسترده پشت پرده به واسطه حضور طولانی‌مدت در قدرتمندترین باشگاه جزیره و ارتباط با مافیای ایرلندی که سابقا سهام اصلی منچستر یونایتد را در اختیار داشت و همینطور موقعیت بی‌همتای پسرش در شبکه دلالان فوتبال اروپا در هر مورد وقتی از تمایل صددرصدی رئال مادرید (یا هر باشگاه دیگری) نسبت به ستاره‌هایش اطمینان می‌یابد شرایطی فراهم می‌آورد که از یک سو بازیکن مزبور نسبت به موقعیت خود در اولدترافورد احساس خطر کند و از طرف دیگر مدیر برنامه‌اش مجبور شود در خفا برای اجازه نهایی به قدرتمندترین مرد باشگاه رجوع کند. پس از همه آن نام‌های بزرگ حالا نوبت ویدیچ است.